Knowledgebase

اینترانت یک شبکه کامپیوتری است که از تکنولوژی و فناوری پروتکل اینترنت استفاده می کنند تا اطلاعات، سیستم عامل های گوناگون و خدمات پردازشی را در یک سازمان به اشتراک بگذارد. این واژه در برابر اکسترانت مورد استفاده قرار می گیرد که تفاوت اینترانت و اکسترانت اساساً در آن است که اینترانت شبکه ای است در داخل یک سازمان و اکسترانت شبکه ای بین سازمان ها... گاهی اوقات این واژه به وبسایت داخلی یک سازمان اشاره دارد اما غالباً بخش گسترده تری از ساختار فناوری اطلاعات یک سازمان می باشد و ممکن است از چندین شبکه محلی تشکیل شده باشد.
و هدف از این شبکه اصولاً منظم سازی اصول کاری شخصی با حداقل هزینه، زمان می باشد و همچنین از دیگر اهداف می توان به تلاش برای خدمات بیشتر، مقرون به صرفه تر و رقابتی تر اشاره نمود. یک اینترانت ممکن است میزبان چندین وبسایت خصوصی باشد و مجموعه متشکل از چندین راه ارتباطی و خدمات و چاپگر و... تشکیل شده باشد. لازم به ذکر است هر یک از پروتکل های شناخته شده اینترنت می توانند در اینترانت هم یافت شوند. از جمله این پروتکل ها می توان به HTTP (خدمات وب)، SMTP (ایمیل) و FTP (پروتکل انتقال پوشه و مخفف File Transfer Protocol) اشاره نمود. فناوری های اینترنت عموماً به هدف ایجاد محیط های جدید برای اطلاعات بایگانی شده در یک فضای میزبانی داده پدید آمده اند.

یک اینترانت می تواند به عنوان نوعی اینترنت آنالوگ خصوصی شناخته شود و یا به عنوان نوع خصوصی از اینترنت که برای یک سازمان آماده شده است.

اولین وب سایت های اینترانت و صفحات خانگی در سال 1991 ایجاد گشتند و از سال 1994 میلادی در سازمان های غیر آموزشی شروع به گسترش نمودند.

اینترانت ها عموماً محدود به کارمندان یک سازمان می باشند، در حالی که اکسترانت ها می توانند در دسترس مشتریان، کاربران، حامیان و یا بخش های معین دیگری نیز قرار گیرند. اکسترانت ها یک شبکه خصوصی را به اینترنتی با قوانین خاص برای پروتکل AAA (تصدیق (Authentication)، تجویز (Authorization) و حسابرسی (Accounting)) ایجاد می گردند.

در بسیاری از سازمان ها، اینترانت ها از دسترسی افراد خارجی ناشناخته توسط درگاه های شبکه و فایروال یا دیوار آتش محافظت می نمایند. در کمپانی یا شرکت های کوچکتر، اینترانت ها با سادگی و با ایجاد سری و رنج آی پی های اختصاصی ایجاد می شوند. در اینصورت اینترانت می تواند به صورت مستقیم توسط یک کامپیوتر در شبکه محلی قابل دسترسی قرار گیرد. به هر حال، شرکت ها باید امکان دسترسی کارمندان آف-سایت و یا خارج شبکه را با استفاده از شبکه های خصوصی مجازی و یا دیگر راه های دسترسی که ملزم به شناسایی کاربران و کدگذاری می باشند فراهم سازند.